كم خاك ورزي راهكاري براي كشاورزي پايدار
كم خاك ورزي راهكاري براي كشاورزي پايدار
خاكورزي عبارت است از بكارگيري يك يا چند عمل با يك نيروي مكانيكي مشخص كه توسط يك وسيله خاكورزي به تمام يا بخشي از توده خاك اعمال مي‌گردد. عمليات خاكورزي اجرا شده در يك توالي يا تركيب مشخص براي توليد محصول، يك سيستم خاكورزي را تشكيل مي‌دهد.
خاكورزي به منظور دفن بقاياي گياهي، مخلوط و تركيب كود با خاك، از بين بردن علف‌هاي هرز، ايجاد بستر مناسب بذر، اصلاح رژيم آبي- گرمايي و وضعيت تهويه و نيز كمك به نفوذ بهتر ريشه اجرا مي‌شود. به طور كلي سيستم‌هاي خاكورزي را مي توان به دو دسته تقسيم نمود: دسته‌اي كه در آن بقاياي گياهي قبل از خاكورزي كنده يا سوزانده مي‌شود و ديگري دسته اي كه در آن بقاياي گياهي در مزرعه باقي مي‌ماند. در صورت نبود بقاياي گياهي، سيستم خاكورزي يا از نوع معمولي با يا بدون استفاده از گاوآهن برگرداندار مي‌باشد و يا از نوع بدون خاكورزي مي‌باشد. سيستم‌هاي خاكورزي با حضور بقاياي گياهي به سه دسته تقسيم مي‌شوند. اين طبقه‌بندي براساس ميزان سطح پوشيده مزرعه از بقايا در موقع كاشت بنام خاكورزي حفاظتي (بقاياي گياهي بيش از ٣٠ درصد سطح مزرعه را هنگام كاشت مي‌پوشانند)، كمينه‌ورزي (بقايا بين ١٥ تا ٣٠ درصد را مي‌پوشانند) و خاكورزي معمولي (بقايا كمتر از ١٥ درصد سطح مزرعه را پوشش مي‌دهند) مي باشد. خاكورزي حفاظتي در برگيرنده سيستم‌هايي خاكورزي مالچي، خاكورزي جوي و پشته‌اي، بدون خاكورزي، كمينه‌ورزي، خاكورزي معمولي، خاكورزي با گاوآهن و خاكورزي سطحي مي باشد. كم خاكورزي با توجه به وجود بقايا بر روي سطح زمين، كاهش فرسايش بادي و آبي خاك يكي از مهم ترين مزاياي استفاده از سيستم كم خاك ورزي است. وجود بقايا بر روي سطح خاك با كاهش سرعت اكسيداسيون مواد آلي خاك، سبب جلوگيري از تخريب اين مواد مي شود. وجود بقايا بر روي سطح زمين با كاهش سرعت روان آب، زمان بيش تري را براي نفوذ به خاك در اختيار آن قرار داده و در نتيجه رطوبت قابل دسترس بيش تري را براي رشد محصول فراهم مي كند. همچنين كاهش تعداد عمليات در مزرعه سبب صرفه جويي در هزينه هاي مربوط به سوخت و كارگر مي شود. كاهش رفت و آمد هاي چرخ هاي تراكتور بر روي خاك، ميزان فشردگي خاك را كاهش داده و سبب نفوذ بيشتر آب و افزايش توسعه ريشه مي شود. به بيان ديگر، حفظ پوشش گياهي روي سطح خاك، ساده‌ترين روش كنترل فرسايش آبي و بادي است. با مديريت صحيح، بقاياي گياهي بيشتري روي سطح نگه داشته مي‌شود، اين امر موجب كاهش روان‌آب، تلفات رسوبي و آلودگي هوا شده و سطح خاك را در برابر فرسايش بادي محافظت مي كند.عمليات كم خاك ورزي، به خاطر افزايش رطوبت ذخيره شده در خاك كه تقريبا هميشه بحراني‌ترين عامل در توليد محصولات است؛ قابليت افزايش عملكرد محصول را نيز داراست. كم خاكورزي و كيفيت خاك خاكورزي از طريق شدت بخشيدن فرسايش و تغيير خصوصيات فيزيكي، شيميايي و بيولوژيكي؛ كيفيت خاك را تحت تأثير قرار مي‌دهد. خاكورزي با ايجاد تغييرات كوتاه‌مدت در شرايط خاك، تغييرات درازمدت را نيز به دنبال دارد. درخصوص تأثير خاكورزي همراه با حفظ بقاياي گياهي بر كيفيت محيط زيست، بايستي ارزيابي صورت گيرد. اما در بخش‌هايي از جهان بقاياي گياهي به منظور تغذيه حيوانات، سوخت، كاغذسازي و مواد ساختماني مصرف مي‌شود. در برخي موارد نيز بقاياي گياهي به منظور تغذيه حيوانات، سوخت، كاغذسازي و مواد ساختماني مصرف مي‌شود. در برخي موارد نيز بقاياي گياهي توسط حيوانات مصرف و يا در غير اين صورت سوزانده مي‌شوند و خاكورزي بدون بقاياي گياهي انجام مي‌شود. خاكورزي بدون بقاياي گياهي نيز كيفيت محيط را همانند خاكورزي با بقايا تحت تأثير قرار مي‌دهد. با وجود اين، اطلاعات كمي در خصوص تأثيرات درازمدت خاكورزي بدون بقاياي گياهي بر كيفيت محيط در دسترس مي‌باشد. بنابر اين نتيجه‌گيري‌ها براساس اثرات كوتاه مدت بوده و به اثرات درازمدت تعميم داده مي‌شوند. تفاوت در مقدار مواد آلي خاك در اثر عمليات خاكورزي بخوبي ثابت شده است. بائر و بلك (١٩٨١) تفاوت‌هايي در مقدار كربن آلي (كه مستقيماً با مواد آلي خاك ارتباط دارد) بين مديريت شخم متداول و سيستم‌هاي با فشردگي كمتر گزارش كرده‌اند. در بعضي خاك‌ها كه عمليات خاكورزي كمتري داشتند ٤٤% كربن آلي بيشتري مشاهده شد (Bauer & Black, 1981). كم خاكورزي و فرسايش خاك فرسايش خاك يك مشكل جهاني است كه به طور جدي منابع آب و خاك را تهديد مي كند. براي تشكيل يك سانتي متر خاك بيش از سيصد سال زمان لازم است. از اين نظر، جلوگيري از فرسايش خاك به منظور حفظ ثروت هاي ارزشمند طبيعي امري حياتي به شمار مي رود. نوع بهره برداري از اراضي عامل بسيار مهمي در فرسايش و توليد رسوب حوضه هاي آبخيز به شمار مي رود. فرسايش خاك توسط باد و آب علت اصلي افت كيفيت خاك مي‌باشد. خاكورزي با فرسايش آبي و بادي موجب اتلاف خاك مي‌گردد. اتلاف خاك توسط آب و باد ارتباط نزديكي با شرايط خاك سطح‌الارض دارد كه با خاكورزي تغيير مي‌كند. فرسايش آبي خاك موجب جدا شدن ذرات خاك و در نتيجه انتقال آن‌ها در اثر آبشويي مي‌گردد. پراكنده شدن خاك در اثر ضربه قطرات باران و نيز در اثر جريان آب (آبشويي) اتفاق مي‌افتد. هر نوع عمليات مديريتي برروي ضربه قطرات باران بر تفكيك و پراكندگي خاك تأثير مي‌گذارد. حضور محصولات در حال رشد يا مالچ‌ها در سطح خاك و يا حالت‌هاي سخت و كلوخه‌اي خاك ضربه قطرات باران و در نتيجه اتلاف حاصل از باران را كاهش مي‌دهد. مانرينگ و فنستر(١٩٧٧) گزارش كردند كه با افزايش بقاياي گياهي مربوط به سيستم‌هاي خاكورزي، اتلاف خاك به صورت نمايي كاهش يافت (Mannering & Fenster, 1977). در سيستم كم خاكورزي، درصدي از بقاياي گياهي در سطح خاك رها شده و بهم خوردگي خاك به حداقل مي رسد. بقاياي گياهي در سطح خاك قابليت فرسايش ناشي از بارندگي را با فرو نشاندن انرژي قطرات باران قبل از برخورد به سطح خاك، كاهش مي‌دهند. آن‌ها همچنين موجب كاهش قابليت فرسايش خاك به دليل تجمع بهتر همراه با ماده آلي بيشتر در لايه‌هاي سطحي خاك مي‌گردند. اين اثرات خود را در اتلاف كمتر خاك نشان مي‌دهند. اتلاف خاك پوشيده با بقاياي گياهي، در خاكورزي حفاظتي، بسيار كمتر از خاك لخت مي‌باشد. لوپز و همكاران(2000) در مطالعات تونل باد پوشش ٣٠ درصدي بقاياي گياهي دريافتند كه اتلاف خاك تا ٧٠ درصد كاهش يافته و بقاياي سرپا حدود ٦ برابر از بقاياي پهن شده در كنترل فرسايش بادي مؤثرتر هستند. كم خاكورزي نسبت به خاكورزي معمولي از خاك حفاظت بيشتري مي‌كند چون فرسايش بادي كمتر در سطح خاك (حدود ١٠ درصد كمتر) اتفاق مي‌افتد(Lopez et al., 2000). كم خاك ورزي و فشردگي خاك در نتيجه حركت چرخ تراكتور و يا ادوات خاكورزي مناطق فشرده شده بوجود مي‌آيد. حركت چرخ بدون كنترل باعث فشردگي يكنواخت كل مزرعه مي‌شود كه وزن مخصوص و استحكام زياد خاك از علائم مشخصه آن است. اين افزايش وزن مخصوص ظاهري تقريباً به كاهش خلل و فرج درشت بين خاك دانه‌ها منجر مي‌شود. كاهش خلل و فرج درشت باعث كاهش نفوذپذيري آب و افزايش روان آب مي‌شود. تداوم كاربرد بعضي از ادوات خاكورزي (گاوآهن برگرداندار، كولتيواتورها و هرس دوار) در يك عمق ثابت مي‌تواند باعث تشكيل لايه سخت ناشي از خاكورزي شود. جمع بندي و پيشنهادات جمع بندي مطالب گفته شده را مي توان در موارد زير خلاصه نمود: 1- خاكورزي سطحي مناسب مي‌تواند با ايجاد لايه خاكورزي شده نرم و متخلخل كه نگهدارنده رطوبت سطحي بوده و ورود آب به خاك را تسريع مي‌نمايد، نفوذ آب به خاك‌هاي با نفوذپذيري كم را در طول فصل مرطوب(از طريق كند نمودن تبخير و تأمين زمان بيشتر براي نفوذ عمقي آب به خاك) تسهيل نمايد و كمك شاياني به ذخيره رطوبت كند 2- در برخي از خاك‌هايي كه خاكورزي كمتري دارند كربن آلي بيشتري مشاهده مي‌شود. 3- اثر قابل توجه خاكورزي بر توليد محصولات، اغلب به مناطق نيمه خشك محدود مي‌شود چرا كه بارندگي در اين مناطق ناچيز است. كمبود آب سبب ايجاد محدوديت‌هاي اقتصادي در كاربرد عمليات خاكورزي مي‌شود. مقدار بقاياي گياهي در اين مناطق عموماً كم بوده كه اين خود راهكارهاي مديريتي براي اهداف حفاظتي و توليدي را محدود مي‌كند. ٤- سيستم شخم كم خاك ورزي در كاهش فرسايش خاك بسيار مؤثر بوده و مي‌تواند فرسايش خاك را كاهش دهد.5- كاهش شدت خاكورزي باعث جايگزيني مواد آلي خاك و دستيابي به يك توازن مناسب آن ها شود. به همين دليل، نظام‌هاي شخم كاهش يافته و يا بدون شخم براي مديريت مواد آلي خاك اميدبخش هستند. در راستاي نهادينه كردن كشاورزي حفاظتي بخصوص عمليات كم خاك ورزي در بين كشاورزان بايد موارد زير در دستور كار قرار گيرد: - بررسي هاي علمي بيشتر بر روي شيوه هاي كم خاك ورزي در مجامع تحقيقاتي و دانشگاهي - تلاش در جهت آشناسازي كشاورزان با اين روش ها - سرمايه گذاري دولتي در اين زمينه
فهرست منابع : خسرواني، ع. ١٣٧٧. اثر روش هاي مختلف تهيه زمين بر عملكرد گندم آبي. گزارش پژوهش نهايي. سازمان تحقيقات و آموزش كشاورزي، موئسسه تحقيقات فني و مهندسي كشاورزي، نشريه شماره ١٠٧. صلح جو، ع. ا. ١٣٧٧. بررسي تاثير درصد رطوبت خاك و عمق شخم بر ميزان خرد شدن خاك و كاهش عمليات خاك ورزي ثانويه. گزارش پژوهش نهايي. سازمان تحقيقات و آموزش كشاورزي، موئسسه تحقيقات فني و مهندسي كشاورزي، نشريه شماره ١٠٠.
خاكورزي عبارت است از بكارگيري يك يا چند عمل با يك نيروي مكانيكي مشخص كه توسط يك وسيله خاكورزي به تمام يا بخشي از توده خاك اعمال مي‌گردد. عمليات خاكورزي اجرا شده در يك توالي يا تركيب مشخص براي توليد محصول، يك سيستم خاكورزي را تشكيل مي‌دهد.
خاكورزي به منظور دفن بقاياي گياهي، مخلوط و تركيب كود با خاك، از بين بردن علف‌هاي هرز، ايجاد بستر مناسب بذر، اصلاح رژيم آبي- گرمايي و وضعيت تهويه و نيز كمك به نفوذ بهتر ريشه اجرا مي‌شود. به طور كلي سيستم‌هاي خاكورزي را مي توان به دو دسته تقسيم نمود: دسته‌اي كه در آن بقاياي گياهي قبل از خاكورزي كنده يا سوزانده مي‌شود و ديگري دسته اي كه در آن بقاياي گياهي در مزرعه باقي مي‌ماند. در صورت نبود بقاياي گياهي، سيستم خاكورزي يا از نوع معمولي با يا بدون استفاده از گاوآهن برگرداندار مي‌باشد و يا از نوع بدون خاكورزي مي‌باشد. سيستم‌هاي خاكورزي با حضور بقاياي گياهي به سه دسته تقسيم مي‌شوند. اين طبقه‌بندي براساس ميزان سطح پوشيده مزرعه از بقايا در موقع كاشت بنام خاكورزي حفاظتي (بقاياي گياهي بيش از ٣٠ درصد سطح مزرعه را هنگام كاشت مي‌پوشانند)، كمينه‌ورزي (بقايا بين ١٥ تا ٣٠ درصد را مي‌پوشانند) و خاكورزي معمولي (بقايا كمتر از ١٥ درصد سطح مزرعه را پوشش مي‌دهند) مي باشد. خاكورزي حفاظتي در برگيرنده سيستم‌هايي خاكورزي مالچي، خاكورزي جوي و پشته‌اي، بدون خاكورزي، كمينه‌ورزي، خاكورزي معمولي، خاكورزي با گاوآهن و خاكورزي سطحي مي باشد. كم خاكورزي با توجه به وجود بقايا بر روي سطح زمين، كاهش فرسايش بادي و آبي خاك يكي از مهم ترين مزاياي استفاده از سيستم كم خاك ورزي است. وجود بقايا بر روي سطح خاك با كاهش سرعت اكسيداسيون مواد آلي خاك، سبب جلوگيري از تخريب اين مواد مي شود. وجود بقايا بر روي سطح زمين با كاهش سرعت روان آب، زمان بيش تري را براي نفوذ به خاك در اختيار آن قرار داده و در نتيجه رطوبت قابل دسترس بيش تري را براي رشد محصول فراهم مي كند. همچنين كاهش تعداد عمليات در مزرعه سبب صرفه جويي در هزينه هاي مربوط به سوخت و كارگر مي شود. كاهش رفت و آمد هاي چرخ هاي تراكتور بر روي خاك، ميزان فشردگي خاك را كاهش داده و سبب نفوذ بيشتر آب و افزايش توسعه ريشه مي شود. به بيان ديگر، حفظ پوشش گياهي روي سطح خاك، ساده‌ترين روش كنترل فرسايش آبي و بادي است. با مديريت صحيح، بقاياي گياهي بيشتري روي سطح نگه داشته مي‌شود، اين امر موجب كاهش روان‌آب، تلفات رسوبي و آلودگي هوا شده و سطح خاك را در برابر فرسايش بادي محافظت مي كند.عمليات كم خاك ورزي، به خاطر افزايش رطوبت ذخيره شده در خاك كه تقريبا هميشه بحراني‌ترين عامل در توليد محصولات است؛ قابليت افزايش عملكرد محصول را نيز داراست. كم خاكورزي و كيفيت خاك خاكورزي از طريق شدت بخشيدن فرسايش و تغيير خصوصيات فيزيكي، شيميايي و بيولوژيكي؛ كيفيت خاك را تحت تأثير قرار مي‌دهد. خاكورزي با ايجاد تغييرات كوتاه‌مدت در شرايط خاك، تغييرات درازمدت را نيز به دنبال دارد. درخصوص تأثير خاكورزي همراه با حفظ بقاياي گياهي بر كيفيت محيط زيست، بايستي ارزيابي صورت گيرد. اما در بخش‌هايي از جهان بقاياي گياهي به منظور تغذيه حيوانات، سوخت، كاغذسازي و مواد ساختماني مصرف مي‌شود. در برخي موارد نيز بقاياي گياهي به منظور تغذيه حيوانات، سوخت، كاغذسازي و مواد ساختماني مصرف مي‌شود. در برخي موارد نيز بقاياي گياهي توسط حيوانات مصرف و يا در غير اين صورت سوزانده مي‌شوند و خاكورزي بدون بقاياي گياهي انجام مي‌شود. خاكورزي بدون بقاياي گياهي نيز كيفيت محيط را همانند خاكورزي با بقايا تحت تأثير قرار مي‌دهد. با وجود اين، اطلاعات كمي در خصوص تأثيرات درازمدت خاكورزي بدون بقاياي گياهي بر كيفيت محيط در دسترس مي‌باشد. بنابر اين نتيجه‌گيري‌ها براساس اثرات كوتاه مدت بوده و به اثرات درازمدت تعميم داده مي‌شوند. تفاوت در مقدار مواد آلي خاك در اثر عمليات خاكورزي بخوبي ثابت شده است. بائر و بلك (١٩٨١) تفاوت‌هايي در مقدار كربن آلي (كه مستقيماً با مواد آلي خاك ارتباط دارد) بين مديريت شخم متداول و سيستم‌هاي با فشردگي كمتر گزارش كرده‌اند. در بعضي خاك‌ها كه عمليات خاكورزي كمتري داشتند ٤٤% كربن آلي بيشتري مشاهده شد (Bauer & Black, 1981). كم خاكورزي و فرسايش خاك فرسايش خاك يك مشكل جهاني است كه به طور جدي منابع آب و خاك را تهديد مي كند. براي تشكيل يك سانتي متر خاك بيش از سيصد سال زمان لازم است. از اين نظر، جلوگيري از فرسايش خاك به منظور حفظ ثروت هاي ارزشمند طبيعي امري حياتي به شمار مي رود. نوع بهره برداري از اراضي عامل بسيار مهمي در فرسايش و توليد رسوب حوضه هاي آبخيز به شمار مي رود. فرسايش خاك توسط باد و آب علت اصلي افت كيفيت خاك مي‌باشد. خاكورزي با فرسايش آبي و بادي موجب اتلاف خاك مي‌گردد. اتلاف خاك توسط آب و باد ارتباط نزديكي با شرايط خاك سطح‌الارض دارد كه با خاكورزي تغيير مي‌كند. فرسايش آبي خاك موجب جدا شدن ذرات خاك و در نتيجه انتقال آن‌ها در اثر آبشويي مي‌گردد. پراكنده شدن خاك در اثر ضربه قطرات باران و نيز در اثر جريان آب (آبشويي) اتفاق مي‌افتد. هر نوع عمليات مديريتي برروي ضربه قطرات باران بر تفكيك و پراكندگي خاك تأثير مي‌گذارد. حضور محصولات در حال رشد يا مالچ‌ها در سطح خاك و يا حالت‌هاي سخت و كلوخه‌اي خاك ضربه قطرات باران و در نتيجه اتلاف حاصل از باران را كاهش مي‌دهد. مانرينگ و فنستر(١٩٧٧) گزارش كردند كه با افزايش بقاياي گياهي مربوط به سيستم‌هاي خاكورزي، اتلاف خاك به صورت نمايي كاهش يافت (Mannering & Fenster, 1977). در سيستم كم خاكورزي، درصدي از بقاياي گياهي در سطح خاك رها شده و بهم خوردگي خاك به حداقل مي رسد. بقاياي گياهي در سطح خاك قابليت فرسايش ناشي از بارندگي را با فرو نشاندن انرژي قطرات باران قبل از برخورد به سطح خاك، كاهش مي‌دهند. آن‌ها همچنين موجب كاهش قابليت فرسايش خاك به دليل تجمع بهتر همراه با ماده آلي بيشتر در لايه‌هاي سطحي خاك مي‌گردند. اين اثرات خود را در اتلاف كمتر خاك نشان مي‌دهند. اتلاف خاك پوشيده با بقاياي گياهي، در خاكورزي حفاظتي، بسيار كمتر از خاك لخت مي‌باشد. لوپز و همكاران(2000) در مطالعات تونل باد پوشش ٣٠ درصدي بقاياي گياهي دريافتند كه اتلاف خاك تا ٧٠ درصد كاهش يافته و بقاياي سرپا حدود ٦ برابر از بقاياي پهن شده در كنترل فرسايش بادي مؤثرتر هستند. كم خاكورزي نسبت به خاكورزي معمولي از خاك حفاظت بيشتري مي‌كند چون فرسايش بادي كمتر در سطح خاك (حدود ١٠ درصد كمتر) اتفاق مي‌افتد(Lopez et al., 2000). كم خاك ورزي و فشردگي خاك در نتيجه حركت چرخ تراكتور و يا ادوات خاكورزي مناطق فشرده شده بوجود مي‌آيد. حركت چرخ بدون كنترل باعث فشردگي يكنواخت كل مزرعه مي‌شود كه وزن مخصوص و استحكام زياد خاك از علائم مشخصه آن است. اين افزايش وزن مخصوص ظاهري تقريباً به كاهش خلل و فرج درشت بين خاك دانه‌ها منجر مي‌شود. كاهش خلل و فرج درشت باعث كاهش نفوذپذيري آب و افزايش روان آب مي‌شود. تداوم كاربرد بعضي از ادوات خاكورزي (گاوآهن برگرداندار، كولتيواتورها و هرس دوار) در يك عمق ثابت مي‌تواند باعث تشكيل لايه سخت ناشي از خاكورزي شود. جمع بندي و پيشنهادات جمع بندي مطالب گفته شده را مي توان در موارد زير خلاصه نمود: 1- خاكورزي سطحي مناسب مي‌تواند با ايجاد لايه خاكورزي شده نرم و متخلخل كه نگهدارنده رطوبت سطحي بوده و ورود آب به خاك را تسريع مي‌نمايد، نفوذ آب به خاك‌هاي با نفوذپذيري كم را در طول فصل مرطوب(از طريق كند نمودن تبخير و تأمين زمان بيشتر براي نفوذ عمقي آب به خاك) تسهيل نمايد و كمك شاياني به ذخيره رطوبت كند 2- در برخي از خاك‌هايي كه خاكورزي كمتري دارند كربن آلي بيشتري مشاهده مي‌شود. 3- اثر قابل توجه خاكورزي بر توليد محصولات، اغلب به مناطق نيمه خشك محدود مي‌شود چرا كه بارندگي در اين مناطق ناچيز است. كمبود آب سبب ايجاد محدوديت‌هاي اقتصادي در كاربرد عمليات خاكورزي مي‌شود. مقدار بقاياي گياهي در اين مناطق عموماً كم بوده كه اين خود راهكارهاي مديريتي براي اهداف حفاظتي و توليدي را محدود مي‌كند. ٤- سيستم شخم كم خاك ورزي در كاهش فرسايش خاك بسيار مؤثر بوده و مي‌تواند فرسايش خاك را كاهش دهد.5- كاهش شدت خاكورزي باعث جايگزيني مواد آلي خاك و دستيابي به يك توازن مناسب آن ها شود. به همين دليل، نظام‌هاي شخم كاهش يافته و يا بدون شخم براي مديريت مواد آلي خاك اميدبخش هستند. در راستاي نهادينه كردن كشاورزي حفاظتي بخصوص عمليات كم خاك ورزي در بين كشاورزان بايد موارد زير در دستور كار قرار گيرد: - بررسي هاي علمي بيشتر بر روي شيوه هاي كم خاك ورزي در مجامع تحقيقاتي و دانشگاهي - تلاش در جهت آشناسازي كشاورزان با اين روش ها - سرمايه گذاري دولتي در اين زمينه
فهرست منابع : خسرواني، ع. ١٣٧٧. اثر روش هاي مختلف تهيه زمين بر عملكرد گندم آبي. گزارش پژوهش نهايي. سازمان تحقيقات و آموزش كشاورزي، موئسسه تحقيقات فني و مهندسي كشاورزي، نشريه شماره ١٠٧. صلح جو، ع. ا. ١٣٧٧. بررسي تاثير درصد رطوبت خاك و عمق شخم بر ميزان خرد شدن خاك و كاهش عمليات خاك ورزي ثانويه. گزارش پژوهش نهايي. سازمان تحقيقات و آموزش كشاورزي، موئسسه تحقيقات فني و مهندسي كشاورزي، نشريه شماره ١٠٠.
صلح جو، ع. ا. و م. لغوي. ١٣٧٧ . بررسي اثر تراكم خاك بر محيط. آب، خاك و ماشين. ٣٨ : ٣٤ - ٣٠.
Bauer, A. and A. L. Black. 1981. Soil carbon, nitrogen, and bulk density comparisons in two cropland tillage systems after 25 years and in Virgin grassland. Soil Sci. Soc. Am. J. 45:1166-1170.
Bonari ,E. and M.Mazzoncini, A. Peruzzi. 1995. Effect of conservation and minimum tillage on winteroilseed rape in a sand soil.Soil and Tillage Research , 33, 91-108.
Jones,J.N., J.E.Moody and J.H.Lillad.1969.Effects of tillage, no tillage andmulch on soil water and plant growth. journal of Agronomy,61, 719-721.
Lal, R., A. Mahboubi and N. R. Fausey. 1994. Long-term tillage and rotation effects onproperties of central Ohio soils.Soil. Am.J ,58, 517-522.
Lopez, M. V., R. Gracia, and J. L. Arrue. 2000. Effects of reduced tillage on soil surface properties affecting wind erosion in semi - arid fallow lands of central Aragon. European Journal of Agronomy ,12, 191- 199.
Mannering, J. V. and C.R. Fenster. 1977. Vegetative water erosion control for agricultural areas. In Soil Erosion and Sedimentation. St. Joseph, MI: American Society of Agricultural Engineering.
McCarty, J. R., D. L. Pfost, and H. D. Currence. 1999. Conservation tillage and residue management to reduce soil erosion. Agric. Pub. G1650. Clumbia: Univ. Ex., Univ. Missouri
Peruzzi, M., M. raffaelli and S.D. Ciolo. 1996. Evaluation of the performances of aeculiar combined machine fo direct drilling and two no-till drills for hard winter wheat and maize cultivation. International conference on agricultural Engineering. Madrid.
+ نوشته شده در چهارشنبه هجدهم آبان ۱۳۹۰ ساعت 14:2 توسط فرید
|